ВЕРШ (з лац.) – невялікі лірычны або ліра-эпічны твор, напісаны вершаванай мовай. У ім адлюстроўваюцца розныя жыццёвыя з'явы лірычнага, драматычна-трагічнага характару, дзе выяўляюцца актыўныя адносіны аўтара да гэтага. Вершаванымі формамі ствараюцца оды, эпіграмы, сатыра, элегія і інш. Разнастайны, багаты верш і па форме. У ім спалучаны розныя віды рытму, гукавой арганізацыі (фоніка, рыфма), архітэктонікі (строфіка), паэтычнага сінтаксісу, тропаў. Верш валодае своеасаблівай інтанацыяй, кампазіцыйнымі сродкамі. У беларускай літаратуры вершы (не столькі самі па сабе, а менавіта з такім тэрмінам) з'явіліся ў пачатку XVI ст. у творчасці Ф. Скарыны. Спачатку гэтым словам называлі 2-радкоўі, змацаваныя рыфмамі, пасля – усякі твор, напісаны вершаванай мовай. Вось адзін з самых даўніх беларускіх вершаў, уключаны Л.Зізаніем у яго «Грамматику словенску...»:
Непрестанно книжку называйте тую грамматику,
але наставницу добру словенскому езыку.
Научает добре писати и добре читати,
досконалым и певным быти, а не в чом непастати.
Тую вы от спудей малым коштом собе набывайте,
а великого ся Розуму и растрописти в ней научайте.
