ВЯТРАК – ветраны млын, спецыяльнае збудаванне для памолу зерня з дапамогай ветру. У Заходняй Еўропе вядомы з ХІІ – ХІІІ стст. На Беларусі з'явіўся ў XVI ст., найбольш быў пашыраны ў XVIII – пачатку XX стст. Асноўнае ў ветраку – парныя крылы (4 ці 6) каркаснай канструкцыі, вярчальны момант ад якіх праз сістэму валоў і зубчастых колаў перадаецца на камяні паставаў.


Паводле канструкцыі ветракі падзяляюцца на стрыжнёвыя (козлавыя, слупавыя) і шатровыя. Стрыжнёвыя мелі ў аснове прасторавую крыжавіну з тоўстых бярвёнаў – козлы. Высокі каркасны квадратны ў плане аб'ём з 2-схільным дахам (часам з залобкам з аднаго боку) паварочваўся вакол цэнтральнага слупа. Больш дасканалыя і магутныя шатровыя ветракі мелі высокі стацыянарны ніжні аб'ём (8-гранны зрубны ці каркасны) і рухомую верхнюю частку – шацёр, паваротам якога (з дапамогай дышля) ставілі крылы супраць ветру. Шатровыя ветракі былі найбольш пашыраныя на Усходняй Беларусі, стрыжнёвыя – у Заходняй.