Бяросту (бярозавую кару) абдзіралі вясной, калі яна лёгка аддзялялася ад ствала, скруткамі ці стужкамі (па спіралі вакол камля) і высушвалі. Здаўна яе выкарыстоўвалі для самых розных патрэб: на ёй пісалі (
берасцяныя граматы), для засцярогі сцен ад вільгаці яе пракладвалі паміж падмуркам і зрубам, з яе выраблялі розныя рэчы хатняга ўжытку. Сшываючы кавалкі бяросты гнуткімі карэньчыкамі ці скуранымі стужкамі, рабілі посуд для сыпкіх рэчываў (
карабы, кашалі, сявенькі),
берасцянкі для хавання мёду, круп, прыпраў. З берасцяных стужак плялі вярэнькі для пераносу прадуктаў (Палессе), заплечныя кашалі для збору грыбоў і ягад (Цэнтральная Беларусь), імі для трываласці апляталі гліняны посуд (гл.
Берасцень).
Дробныя рэчы (табакеркі, сальнічкі) звычайна рабілі з некалькіх слаёў бяросты (кожны наступны слой з зубчатымі краямі быў вузейшым за папярэднія, і сценкі вырабу набывалі пукатую, суцэльна аздобленую паверхню). На зробленыя з дошчачак ці кардону шкатулкі, куфэркі, ігольнікі, партсігары наклейвалі слой бяросты з прарэзаным скразным раслінным узорам, пад які часам падкладвалі фальгу (такімі вырабамі славіліся майстры Магілёва). З бяросты рабілі таксама пастухоўскія трубы.
У наш час берасцяныя вырабы выйшлі з ужытку.
