КАСА – ручная прылада для зразання травы і збожжавых культураў. Да XV ст. бытавалі паўкоскі і косы-гарбушы, якімі касілі гарох і траву каля сцежак, дарог, платоў, у садах. З XV ст. пашыраныя косы з металічным загнутым палатном (лязо) і доўгім драўляным кассём па росце касца (касільна, касавільна, касаўё) з прымацаванай на ім драўлянай ручкай (рэгіянальныя назвы палюк, пупок, рагач, ручка ды інш.). Палатно насаджвалася на кассё спецыяльным жалезным кальцом (пяткай). На Палессі, Гродзеншчыне называецца рэхвай, на Гомельшчыне, Паазер'і, Магілёўшчыне і Міншчыне — банькай, дзе-нідзе — напёрсткам, грывянкай. У некаторых мясцінах палатно касы прывязвалі да касся дротам або лазой. Для скошвання збожжа да касся прымацоўвалі грабелькі (грабкі, грабцы), лучок з палатна або вілачкі.


У канцы XIX – пачатку XX стст. выкарыстоўваліся ў асноўным косы-«вілейкі» («літоўкі»), выраблялі іх на заводзе ў Вілейцы. Перад касьбою кляпалі на тупой бабцы вострым канцом малатка (наском), на вострай – тупым (пяткай), а пры касьбе вастрылі бруском ці мянташкай.