ЛАЎРЭНЦЬЕЎСКІ ЛЕТАПІС — помнік старажытнарускай пісьменнасці XIV ст. Збярогся ў пергаментным рукапісе 1377 г., перапісаным з больш даўняга спіса манахам Лаўрэнціем, магчыма, у Ніжнім Ноўгарадзе або Уладзіміры. Складаецца з «Аповесці мінулых гадоў» (самы дасканалы тэкст) і летапісу ХІІ — ХІІІ стст., прысвечанага гісторыі Паўночна-Усходняй Русі. Апошнія запісы датаваныя 1305 г. Змяшчае таксама «Павучанне Уладзіміра Манамаха» (пад 1096 г.), аповесць «Жыціе Аляксандра Неўскага» (пад 1263 г.), паданне пра Рагнеду (пад 1128 г.). Данёс каштоўныя звесткі па гісторыі Старажытнай Русі (у тым ліку Полацкай, Кіеўскай, Ноўгарадскай, Уладзіміра-Суздальскай земляў), па гісторыі культуры і мастацтва ўсходніх славянаў. Упершыню апублікаваны ў 1846 г. у Поўным зборы рускіх летапісаў (т. 1). Зберагаецца ў Расійскай нацыянальнай бібліятэцы імя М.Салтыкова-Шчадрына ў Санкт-Пецярбургу (Расія).