«ЛЯНЦЕЙ» — танец, які ўваходзіў у групу кадрыляў. У пачатку ХІХ ст. быў пашыраны ў краінах Заходняй Еўропы пад назвай «Лантье», з пачатку ХХ ст. стаў масавым танцам на Беларусі, пашыраным і ў горадзе, і на вёсцы. Прастата рухаў, разнастайнасць кампазіцыйных пабудоў падабаліся сельскім жыхарам, у выніку «Лянцей» асіміляваў рысы беларускай народнай харэаграфіі і набыў азначэнні «беларускі» і «народны».

У наш час «Лямцей» бытуе адначасова з кадрыллю і як самастойны танец. Часам колькасць фігур у ім дасягае 12: «кола», «пераходы», «здароўканне», «ва саду лі», «сварацца», «барыня», «полька» і інш. Ад жывой і хуткай кадрылі адрозніваецца павольным характарам выканання (таму танцоры называюць яго «Лянівым»). Колькасць пap у танцы неабмежаваная, але павінна быць цотнай. Абавязковымі з'яўляюцца характэрныя для беларускага танцавальнага фальклору малюнкі (кругі, крыжы, вароты, калоны, лініі, зорачкі і інш.), калены (розныя кручэнні парамі, «ныранні» трох удзельнікаў пад рукі адзін другому і інш.), асноўныя хады (рытмізаваны крок і бег), рухі (падэбаск, шасе, глісады, прытупы і інш.). Часта ў «Лянцей» уключаюцца асобныя фігуры традыцыйных ці гарадскіх бытавых танцаў. Пашыраны па ўсёй Беларусі.