ЛЁЗНЫЯ — катэгорыя насельніцтва на Беларусі ў XVI — XVIII ст. Лакальныя назвы люзныя, гульцяі. Уваходзілі збяднелыя гараджане і абеззямеленыя беглыя сяляне. Жылі ў гарадах і мястэчках, не мелі ўласнага дома і іншай маёмасці, выконвалі работы па найму (называліся найміты, малайцы, якія былі на паслугах — слугі), займаліся перапродажам прадуктаў, тавараў, служылі ў войску (у Слуцку ў 1656 г. сфарміраваны полк з лёзных). Плацілі падатак (30 грошаў у гарадах, 15 у мястэчках).

Каб засцерагчы гарады ад наплыву лёзных, колькасць якіх расла, падатак паступова павялічыўся ў 1,5 — 2 разы. У 1-й палове XVII ст. складалі 10 % гарадскога насельніцтва, папаўнялі яго плебейскую частку. Удзельнічалі ў выступленнях супраць феадальнага прыгнёту і каталіцкай экспансіі.