«О» — шаснаццатая літара беларускага алфавіта. Паходзць з кірыліцкай О («он»), што ўзнікла на аснове грэка-візантыйскай устаўнай О («омікрон»). У старабеларўскай графіцы ў сувязі з функцыянаваннем розных пісьмовых школ і выкарыстаннем розных тыпаў пісьма (устаў, паўустаў, скорапіс) ужывалася ў некалькіх варыянтах, што дапамагаюць вызначаць час і месца напісання помнікаў. Абазначала гук «о» пасля цвёрдых зычных («законтъ», «родтъ» ). Мела лічбавае значэнне «семдзесят». Паралельна з ёй для абазначэння гука «о» пераважна ў пачатку словаў выкарыстоўвалася літара Ѡ («отъ», лічбавае значэнне «восемсот»), утвораная на аснове грэка-візантыйскай устаўнай Ѡ («амега»): « Ѡ гонь», «Ѡзеро». У XVI ст. акрамя рукапіснай, набыла друкаваную форму.

У сучаснай бел арускай мове абазначае лабіялізаваны галосны гук «о» задняга раду сярэдняга пад'ёму («гром», «розум»). Бывае вялікая і малая, мае рукапісную і друкаваную форму. Пры класіфікацыйным падзеле мае значэнне «пятнаццаты»(група «о» ), пры лічбавай нумарацыі — дадатковае значэннё для размежавання прадметаў пад адным нумарам (шыфр № 8о).

Loading