ПРЫГОДНІЦКАЯ ЛІТАРАТУРА — творы мастацкай літаратуры аб рэальных ці выдуманых падзеях, насычаных займальнымі калізіямі, нечаканымі паваротамі, раскрыццём таямніцаў — ад крымінальных да навуковых. Цесна звязаная з навукова-фантастычнай літаратурай і дэтэктывам. Разнастайная паводле тэматыкі і жанраў.

Пачынальнік прыгодніцкага жанру ў беларускай літаратуры — Янка Маўр; яго аповесці «У краіне райскай птушкі» (1927 год), «Сын вады» (1928 год), раман «Амок» (1929 год), прысвечаныя жыццю і барацьбе за свабоду каланіяльных народаў, абапіраюцца ў тым ліку і на гістарычныя ды краязнаўчыя сюжэты. Майстар прыгодніцкай прозы — Уладзімір Караткевіч (аповесць «Дзікае паляванне караля Стаха», 1964 год; раман «Чорны замак Альшанскі», 1979—1980 гады і іншыя). Прыгодніцкі элемент на фоне гістарычных падзеяў характэрны для асобных твораў Якуба Коласа, Змітрака Бядулі, Міхася Лынькова, Кузьмы Чорнага, Уладзіміра Дубоўкі, Барыса Мікуліча, Iвана Шамякіна, Iвана Сяркова, Леаніда Дайнекі, Уладзіміра Арлова, Ларысы Рублеўскай, Андрэя Федарэнкі, 3міцера Дзядзенкі ды іншыя.