БРЫЧКА, калымага, калымажка, карахвашка, тарантас, зыбаўка, гойдаўка, павозка — лёгкі вазок для коннай запрэжкі. На Беларусі засведчана ў XVII ст., выкарыстоўвалася пераважна шляхтай і заможнымі сялянамі для ўрачыстага выезду.

У Заходняй Беларусі шырока ўжывалася ажно па 1944 год: пазней лічылася «панскім атрыбутам» (сям-там тыя, што захаваліся ў павецях, рэстаўрыруюцца сёння не столькі для патрэбы, колькі для памяці пра даўніну; у прыватнасці, Налібоччына). У брычцы былі аглоблі, куды запрагалі ў асноўным аднаго каня, чатыры колы, сядзенне на аднаго, двух ездакоў ці своеасаблівы кузаў для большага ліку пасажыраў (адпаведна, тады больш запрагалі коней), маглі быць адмысловы «дах» для абароны ад непагадзі, ззаду – прыстасаванне для рэчаў. Пярэднія колы былі меншыя, заднія большыя і прыкрываліся закрылінамі. Меліся падножкі, у вялікіх брычках – козлы для вазніцы. Кузаў размалёўваўся ці меў каларытную разьбу.