ВАДЗЯНІК — у старадаўніх павер'ях беларусаў і іншых народаў – уладар вадаёмаў, жывых істот у іх. На Беларусі яго ўяўлялі ў выглядзе старога чалавека, укрытага водарасцямі і цінай, з зялёнай барадой, доўгімі валасамі на калінападобнай галаве, расплывістым тварам.

Лічылі, што вадзянік жыве ў вірах рэк, асабліва каля млыноў ("вірнік"), на дне азёр, крыніц, глыбокіх калодзежаў ("ціхоня"). Яму прыпісвалі рух, памутненне вады, пару над ёй, разлівы рэк, псаванне рыбалоўных прылад, разбурэнне плацін, млыноў, гібель людзей і жывёл у вадзе (увасабленне воднай стыхіі, яе небяспекі). У першыя замаразкі млынары часам ахвяроўвалі яму мяса, а ў некаторых месцах (на поўначы Міншчыны) рыбакі звярталіся да яго з просьбай паспрыяць лоўлі.

Вобраз вадзяніка страціў рэлігійнае значэнне ў 2-й палове 19 – пачатку 20 ст і захаваўся ў фальклоры (марскі цар у старажытна-рускіх былінах і чарадзейных казках беларусаў і іншых народаў).