ВАЗОК – лёгкiя выязныя caнi. Іх выгляд у значнай ступені адлюстроўваў заможнасць i сацыяльную прыналежнасць уладальнiка. Дэкаратыўна aздоблены кузаў меў звычайна козлы для вазнiцы, яго абшывалi лубам цi тонкімі дошкамi, у заможнай шляхты абiвалі знутры сукном, высцiлалi футрам, часам меў закрыты ці паўзакрыты верх. Спінку i перадок часта ўпрыгожвалі контурнай або прапiлаванай разьбой размалёўвалi разнаколернымi pacліннымі цi геаметрызаванымі узорамі. Мясцовыя майстры дасягалi разнастайнасцi ў афармленнi асобных элементаў, ix узгодненасцi форм i прапорцый, што надавала ўсёй канструкцыі функцыянальную мэтазгоднасць, лёгкасць i выразнасць.



Вазкі вядомы са старажытнасцi, ў сярэднiя вякi важныя службовыя асобы, магнаты выкарыстоўвалi ix ва ўрачыстых выездах нават улетку. Сялянам замест вазкоў звычайна служылi развалкi, паверх якiх у задняй частцы мацавалася трохбаковая спiнка (драбiнка) або плецены палукашак. У сельскай мясцовасцi вазок зрэдку сустракаецца i ў наш час.