ВІЛЬЧЫК, вільчак, канёк – 1) верхняе рабро двухсхільнай страхі.

2) Разное ўпрыгожанне вяршынь закрылін. Вільчыкі бываюць парныя (утвараюцца верхнімі выпускамі 2 перакрыжаваных закрылін) і адзінарныя. Парныя — найбольш старадаўняе і пашыранае ўпрыгожанне сялянскай хаты. Іх робяць тэхнікай прапілоўкі ў выглядзе стылізаваных рагоў, конскіх галоў, птушак, змей.

Ёсць меркаванні, што раней вільчыкі выконвалі абярэгавую функцыю (глядзіце ў артыкуле Апатрапей), але з цягам часу іх магічны сэнс страціўся, яны сталі выключна дэкаратыўным элементам. Адзінарныя вільчыкі з'явіліся ў пачатку 20 ст., іх вырэзваюць з адной дошкі і прыбіваюць на скрыжаванні закрылін. Разам з традыцыйнымі дэкаратыўнымі матывамі (раслінны, зааморфны, геаметрычны) сустракаюцца формы, уласцівыя толькі адзінарным вільчыкам (піка, страла, сэрца і інш.).

У наш час формы вільчыкаў ўзбагачаюць сучаснай эмблематыкай (зорка, голуб). Вільчыкі вядомы па ўсёй Беларусі, за выключэннем паўднёва-заходніх раёнаў Гомельшчыны, дзе больш пашыраны 4-схільныя дахі.