ГРЫГАРОВІЧ Іван Іванавіч (1792, г. Слаўгарад Магілёўскай вобл. – 1852 г.) – беларускі гісторык. Як пісалася ў савецкі час, ягоныя фальклорныя, мовазнаўчыя і іншыя працы мелі характар афіцыйна-дваранскага накірунку.

Сёння ёсць і іншая думка. Каб штосьці сказаць сваё, душэўнае і набалелае, беларусу трэба было ў час Расійскай імперыі прыстасоўвацца да расійскіх імперскіх канонаў. Тады царызм літаральна лютаваў на Беларусі – перавучваў іх на «западнорусцев». У адпаведным накірунку працавалі прыезджыя (часамі бедныя, але вельмі прагавітыя да багацця), а мясцовыя, як Грыгаровіч і іншыя, мусілі прыстасоўвацца. Хто занадта заўзята, хто, як пісалі класікі, – «пакрыёма». Грыгаровіч, як чалавек духоўнага звання, быў засяроджаны, асцярожны, спакойна збіраў матэрыялы па царкоўнай гісторыі, выдаў першы беларускі археаграфічны зборнік «Беларускі архіў старажытных грамат» (Ч. 1, 1824), зборнік твораў архіепіскапа Г.Каніскага (1717-1795). Таксама прымаў удзел у падрыхтоўцы выдання «Актаў Заходняй Расіі» (Т. 1-5, 1846-1853), дзе не ўбярогся ад вышэйназваных навуковых хібаў. Але мы сёння павінны ацаніць яго станоўча, скажам, за тое, што ён у душы быў прыстойны чалавек і грамадзянін сваёй Радзімы: складаў слоўнік беларускай мовы, якой хацеў ва ўмовах русіфікацыі забяспечыць доўгае жыццё.