БАБРОЎНІКІ — катэгорыя феадальна-залежных сялян у 15—18 ст., асноўнай павіннасцю якіх было паляванне на баброў і ахова бабровых гонаў. Падпарадкоўваліся баброўнічаму, службоўцу са шляхты. З 1551 згодна «Уставы аб людзях паходжых» павіннасць лавіць баброў была пашырана і на вольных сялян.

За работу баброўнікі атрымоўвалі кожнага пятага бабра або падчарэўе ад кожнага злоўленага звера. Зямельны надзел баброўнікаў у 16 ст. быў каля 1 валокі (вызваленай ад усіх падаткаў), да сярэдзіны 18 ст. паменшыўся напалову. У сувязі з драпежніцкім знішчэннем звяроў у 18 ст. бабровы промысел страціў эканамічнае значэнне і баброўнікі зліліся з іншымі катэгорыямі насельніцтва.