БАБРОВЫЯ ГОНЫ — месцы рассялення баброў, бабровыя калоніі. Лакальныя назвы баброўня, гоны, жэрамя. З часоў Кіеўскай Русі знаходзіліся ў прыватнай уласнасці прывілеяваных колаў грамадства.

У Вялікім княстве Літоўскім бабровыя гоны належалі тым уласнікам, на чыёй зямлі знаходзіліся. Здаўна былі пад аховай закона. Паводле «Рускай праўды», за крадзеж бабра спаганяўся штраф. Артыкулам «Пра бабровыя гоны» Статута Вялікага княства Літоўскага 1529 запаведнасць бабровых гонаў замацавана законам. Пад пагрозай штрафу забаранялася абкошваць, абворваць і секчы лазу вакол бабровых гонаў на адлегласці кінутай палкі. За паляванне на бабра прадугледжваўся штраф (за карага бабра капа грошай, за чорнага — дзве). Статут Вялікага княства Літоўскага 1588 павялічыў штраф удвая.

Лоўляй баброў і наглядам за бабровым гонам займаліся баброўнікі. У вялікіх маёнтках за іх працай наглядаў баброўнічы. У 1551 г. полацкая і віцебская шляхта дамаглася выдання «Уставы аб людзях паходжых», паводле якой павіннасць лавіць баброў была пашырана на вольных сялян. Лавілі баброў адмысловымі сеткамі, капканамі, стралялі з лука, стрэльбы.