БАСТРЫ — пазашлюбныя дзеці; у эпоху сярэднявечча і пазней — дзеці ад неасвячоных царквою шлюбаў. Лакальныя назвы байструкі, банкарты, букарты, крапіўнікі.

Нараджэнне бастраў лічылася антысацыяльнай з'явай. Згодна хрысціянскай маралі, нормаў звычаёвага права і дзяржаўных кодэксаў феадальнага права (Статуты Вялікага княства Літоўскага 1529, 1566, 1588), яны не мелі амаль ніякіх саслоўных і сацыяльных правоў, уваходзілі ў катэгорыю нявольных сялян (чэлядзь нявольная); у гарадах служылі наглядчыкамі, прыбіральшчыкамі смецця, гною, катамі, санітарамі ў шпіталях; складалі карныя і спецыяльныя атрады ў войску.

Супрацьпастаўленне бастраў грамадству вымушала іх займацца зладзействам, разбоем, жабрацтвам і інш. Поўныя ці абмежаваныя правы маглі атрымаць толькі ў выпадку іх афіцыйнага ўсынаўлення ці за выдатныя заслугі перад грамадствам, феадалам і інш.