ЛЕГЕНДА (ад лац. Iegenda літаральна тэкст, які павінен быць прачытаны) — народны празаічны фальклорны і літаратурны жанр, у аснове якога фантастычная з'ява або вобраз, што падаюцца як верагодныя. Рэальныя падзеі цесна пераплятаюцца з фантастычнымі матывамі і ўтвараюць мастацкае адзінства, дзе дамінуе незвычайнае. Характэрная рыса — імкненне выдаць фантастычнае за сапраўднае — вызначае яе будову і паэтыку, багацце мастацка-выяўленчых сродкаў, і сюжэтную завершанасць або эпізадычнасць.

У сярэднія вякі легендай называлі жыціе святога. Паступова назва пашырылася на ўсе маральна-павучальныя рэлігійныя апавяданні. Шмат народных легендаў існавала аб дзеяннях святых, вандраванні Хрыста.

Сярод фальклорных легендаў найбольш старажытныя касмаганічныя — пра стварэнне сусвету, Зямлі, Сонца, зорак і інш. Яны ўзніклі ў дахрысціянскі перыяд, пазней паступова змяняліся пад уплывам біблейскіх пастулатаў. Этыялагічныя легенды тлумачаць паходжанне жывёльнага свету, тапанімічныя — узнікненне пэўных гарадоў, вёсак, рэк, азёраў, урочышчаў і іх назваў, этнаганічныя апавядаюць пра паходжанне народаў, плямёнаў і інш. Гістарычныя і гераічныя апавядаюць пра важныя падзеі, подзвігі вядомых асобаў (Т.Касцюшку, Айчынную вайну 1812 г., К.Заслонава і інш.).

Сюжэты, матывы і вобразы легендаў выкарыстоўвалі ў сваіх творах В.Гётэ, А.Пушкін, А.Талстой ды інш., з беларускіх аўтараў — Янка Купала (паэмы «Магіла льва», «Сон на кургане»), Якуб Колас (верш «Як Янка забагацеў»), М.Багдановіч (верш «Страцім-Лебедзь») і інш. Назва легенда пашыраецца цяпер на літаратурныя творы, што ўвасобілі мастацкую выдумку пісьменніка пра гераічныя подзвігі вядомай асобы або падзеі, дакументальна не пацверджаныя.