«МІНЕІ-ЧЭЦЦІ» (ад грэч. mеnаіоs месячны + стараж.-рус. четье — чытанне), «Штомесячныя чытанні» — царкоўна-рэлігійныя зборнікі твораў павучальнага зместу. Уключалі жыціі святых, павучанні, словы, казанні, размеркаваныя па месяцах у адпаведнасці з днямі ўшанавання царквою памяці кожнага святога. Прызначаліся для штодзённага чытання.

Узніклі ў Візантыі ў IX ст. На Русі вядомыя з XI ст., асабліва пашыраныя ў XVI ст. у сувязі з умацаваннем ідэалагічных асноваў самадзяржаўя і стварэннем культу агульнарускіх святых. З ініцыятывы маскоўскага мітрапаліта Макарыя ў 1530 — 1540-я гг. складзеныя «Вялікія Чэцці-Мінеі» ў XII ст., у якіх сабраныя творы царкоўна-апавядальнай і духоўна-павучальнай літаратуры Русі ад пачатку хрысціянства, а таксама ўключаны шэраг помнікаў старажытнарускай літаратуры. Амаль пасля кожнага жыція або казання змешчанае «Слова» айцоў царквы ці твор свецкага зместу. У складзе «Мінеі-Чэцці» дайшлі спісы найкаштоўнейшых помнікаў старажытнарускай літаратуры.

У XVII ст. на аснове макар’еўскіх «Мінеі-Чэцці» створаныя «Мінеі-Чэцці» Германа Тулупава і Іаана Мілюціна. У канцы XVII — пачатку XVIII ст. Дзімітрый Туптала (Дзімітрый Растоўскі) на аснове рускіх «Мінеі-Чэцці» і заходніх крыніцаў склаў 12-томны збор жыцій святых.

На тэрыторыі Беларусі вядомыя кнігі «Мінеі-Чэцці» Камянецкая і Жыровіцкая (XV ст.), Слуцкая (XVI ст.), Супрасльская рукапісная і друкаваная «Мінея агульная», Віленская рукапісная (усе XVII ст.).