НАВУКОВАЕ КІНО — галіна кінематаграфіі. Развіваецца ў чатырох кірунках: навукова-папулярнае (папулярызацыя ведаў сярод шырокага кола гледачоў), навучальнае (выкарыстоўваецца ў працэсе навучання і арыентуецца на вузка спецыялізаваную аўдыторыю), навукова-вытворчае (прапаганда новай тэхнікі і прагрэсіўных метадаў працы ў народнай гаспадарцы; арыентуецца на масавую, але спецыялізаваную аўдыторыю), навукова-даследчае [сродак навуковага даследавання; падзяляецца на два віды: навукова-даследчы фільм (вынік кінематаграфічнага даследавання — навуковыя матэрыялы, створаныя пры дапамозе спецыяльнай кінаапаратуры) і навуковая дакументацыя (дакладнае візуальнае адлюстраванне той ці іншай з’явы прыроды, лабараторнага доследу)]. Навуковае кіно выкарыстоўвае спецыфічныя сродкі выразнасці дакументальнага, ігравога і мультыплікацыйнага кіно.

Першыя даследчыя здымкі паслядоўных фазаў руху жывёлаў і нябесных свяцілаў зробленыя ў 1870-я гг. З 1897 г. навукова-асветныя і навучальныя фільмы ствараюцца ў Францыі, Англіі і Расіі. У пачатку XX ст. пачалася вытворчасць відавых, навукова-асветніцкіх, этнаграфічных сюжэтаў на прамысловую і тэхнічную тэмы. Пачаткам беларускага навуковага кіно былі «культурфільмы»: «Меліярацыя БССР» і «У здаровым целе — здаровы дух» (сярэдзіна 1920-х гг., рэжысёр М.Лявонцьеў). У наступныя гады засвоеныя ўсе яго віды; галоўнай тэмай у 1940 — 1950-х гг. стала папулярызацыя ведаў аб родным краі. Фільмы 1960-х гг. у асноўным спазнавальныя. З 1970-х гг. пераважаюць фільмы пра народную гаспадарку, ахову прыроды, тэхнічны прагрэс і людзей навукі. У БССР навуковыя фільмы стваралі Мінская студыя кінахронікі, кінастудыя «Беларусьфільм», Мінская студыя навукова-папулярных і хранікальна-дакументальных фільмаў, з 1968 г. ствараюцца вытворча-творчым аб’яднаннем «Летапіс» кінастудыі «Беларусьфільм».