ПАРАБКІ – 1) адна з назваў чэлядзі нявольнай (дворнай) на землях Беларусі ў XIV – XVI стагоддзях.

2) наёмныя работнікі з беззямельных сялянаў, якія працавалі па найме ў феадалаў у фальварках ці на вотчынных прадпрыемствах і ў гаспадарках заможных сялянаў. Колькасць парабкаў павялічылася ў XVIII – першай палове XIX стагоддзяў у сувязі з разлажэннем феадальна-прыгонніцкай сістэмы і пашырэннем маёмаснай дыферэнцыяцыі сялянства. У 1773 г. у Копыскім графстве з 969 сялянскіх гаспадарак 163 мелі наёмных работнікаў, сярод якіх 108 парабкаў. У перыяд капіталізму працэс абеззямельвання сялянства нарастаў, і на пачатку XX стагоддзя у Беларусі налічвалася 150 тысяч сельскагаспадарчых рабочых-парабкаў.