ПАЗНАНСКІ ЗБОРНІК — рукапісны помнік беларускай літаратуры XVI ст. Узнік каля 1580 г., верагодна, на Навагрудчыне ў асяроддзі беларускай шляхты. Уключае творы старажытнай беларускай перакладной і арыгінальнай літаратуры. Сярод іх: «Аповесць пра Трышчана», «Аповесць пра Баву», «Гісторыя пра Атылу», «Хроніка Вялікага Княства Літоўскага і Жамойцкага» (поўная рэдакцыя). Тэксты твораў адметныя багаццем і чысцінёю беларускай літаратурнай мовы таго часу.

Рукапіс адкрыты ў 1846 г. В. Бадзянскім, даследаваны А. Брукнерам. Упершыню беларускія аповесці з Пазнанскага зборніка апублікаваў А. Весялоўскі (1888), летапіс — С. Пташыцкі ў Поўным зборы рускіх летапісаў( т. 17, 1907 г.), арыгінал зберагаецца ў публічнай бібліятэцы імя Э. Рачыцкага (Польшча).