«ПІКАР» — дзіцячая гульня. Колькасць гульцоў не абмежаваная. Кожны меў свой кіёк. Для гульні быў патрэбен таксама невялікі (10 см вышыні і таўшчыні) кавалак дрэва або стары металічны кубак ці бляшанка — пікар. Яго ставілі ў абведзены квадрат за 6—8 метраў ад пазначанай на зямлі лініі — мяжы (за ёй знаходзіліся ўдзельнікі). Потым выбіралі вартаўнічага пікара, яго таксама называлі «пікар». Кожны гулец ставіў кіёк на ступню нагі (прытрымліваючы верхні канец рукой) і, разгойдаўшы яго, кідаў наперад. Чый кіёк падаў найбліжэй ад мяжы, той і заставаўся «пікарам». Вартаўнічы станавіўся воддаль ад пікара, які астатнія ўдзельнікі імкнуліся збіць, па чарзе кідаючы свае кійкі. Калі хто збіваў пікар, вартаўнічы хутка ставіў яго на месца, тым часам гулец павінен быў забраць свой кіёк, ды так, каб «пікар» не паспеў крануць яго сваім кійком. Калі ж вартаўнічаму гэта ўдавалася, ён сам збіваў пікар і ўцякаў за мяжу, а «пікарам» станавіўся гулец. Калі ж новы вартаўнічы паспяваў паставіць пікар на месца, дакрануцца кійком да папярэдняга вартаўніка і ўцячы за мяжу, то той заставаўся за «пікара» далей. Калі папярэднія гульцы не ўцэлілі ў пікар, яны беглі па свае кійкі разам за тым, хто яго збіў; тады яны дапамагалі адно аднаму, збіваючы пікар, бо калі ён ляжаў на зямлі, дотык вартаўнічага не залічваўся.