ПЛІНФА (ад грэч. plinthos цагліна) — шырокая і плоская абпаленая цэгла. Вядомая ў Старажытным Рыме. Выкарыстоўвалася ў манументальным будаўніцтве Візантыі, адкуль у X — XI стагоддзях трапіла ў Старажытную Русь.

На тэрыторыі Беларусі найбольш характэрная для пабудоваў XI — XII стагоддзяў Полацкай школы дойлідства і Гродзенскай школы дойлідства. Аздаблялася рэльефнымі знакамі (трызубец, пяціканцовая зорка і іншыя). Рады плінфы змацоўвалі цамянкай. Была пашыраная муроўка «са схаваным радам», у якой чаргаваліся заглыбленыя і высунутыя наперад рады плінфы. Такая муроўка называлася «паласатай», паверхня сцяны мела дэкаратыўны выгляд у выніку чаргавання чырвоных палосаў плінфы і бледна-ружовых цамянкі (Сафійскі сабор і Спаса-Ефрасіннінская царква ў Полацку; храмы Бельчыцкага Барыса-Глебскага манастыра). Часам у муроўцы чаргаваліся рады плінфы і каменю-вапняку (Дабравешчанская царква ў Віцебску). Для пілястраў, лапатак і іншых архітэктурных дэталяў выкарыстоўвал і трапецападобную, паўкруглую плінфу.