ВАЛАШЧАНЕ, валашане – жыхары воласцi, сяляне. У сярэднявеччы на тэрыторыі Беларусi – сяляне-абшчыннiкi пэўнай aкpyгi з цэнтрам у пагосце цi воласцi (княжацкi ўдзел або дзяржаўныя землi, што былi ў прыватным уладаннi). У 14 – 16 ст. тэрмiн "валашчане" ужываўся для вызначэння насельнiцтва воласцi (у супрацьлегласць гарадскому – мяшчанам). У 2-й палове 16 ст. – пачатку 20 ст.

Валашчане – сельскае насельнiцтва адміністpaцыйна-тэрытарыяльных адзiнак – валасцей. На этнанiмiчным узроўнi паняцце валашчане адпавядала назве цэнтральнага пасялення воласцi (свiслачане – мястэчка Свiслач Свiслацкай воласці, асвейцы – мястэчка Асвея Асвейскай воласці) цi паняццю тутэйшыя, тубыльцы; жыхары iншых валасцей – чужаволaсцы. Гэта адлюстроўвала лакальны ўзровень самасвядомасцi сельскага насельнiцтва, вузка тэрытарыяльны арэал аб'яднальных этнiчных працэсаў.