ЖЛОБ – тып беларускага народнага лялечнага тэатра батлейка. Быў пашыраны ў асноўным на Віцебшчыне ў 17 – пачатку 19 ст. Спалучаў статычную лялечную панараму з рухомым тэатрам ценяў. Паказы звычайна былі звязаны з рэлігійным святам нараджэння Хрыста і адбываліся у час каляд (жлобам на Віцебшчыне называлі яслі для кармлення жывёлы; паводле рэлігійнага міфа, Хрыстос у час пакланення вешчуноў ляжаў у яслях).


Знешне жлоб нагадваў макет 2-яруснай 3 – купальнай царквы. Ніжні ярус меў 3 нішы-аддзяленні. У сярэдняй (кампазіцыя з нерухомых лялек – сцэна "Пакланенне вешчуноў"), якая мела шкляныя дзверцы, у час паказу запальвалі свечку і статычная лялечная мізансцэна адлюстроўвалася на задняй люстраной сценцы. Аддзяленні, дзе адбывалася дзеянне (верхні ярус і бакавыя нішы ніжняга), заклейваліся прамасленай паперай – экранамі, за якімі ставілі вяртушкі (рухала іх цяпло ад запаленай свечкі або батлейшчык). У ніжняй частцы яе замацоўваліся плоскія, выразаныя з бляхі або картону, фігуркі персанажаў, якія ад святла запаленай свечкі давалі на экране адбітак рухомых ценяў-сілуэтаў.

Дзею каменціраваў сам батлейшчык або суправаджалі адпаведныя надпісы. У жлобе выконваліся сцэны "Уцёкі ў Егіпет", "Паход цара Ірада", "Падарожжа вешчуноў у Іерусалім". Паказы суправаджаліся спяваннем псалмоў і кантаў.