ЖЛУКТА – бандарная пасудзіна для запарвання бялізны. Была кадзепадобнай формы, прыкладна да 1 м у вышыню, звычайна на трох ножках (даўжэйшыя клёпкі).


Бялізну ў ёй акуратна складвалі, перасыпаючы попелам (найлепшым лічыўся попел з бярозавых дроў), потым залівалі кіпенем. Праз пэўны час ваду спускалі праз спецыяльную адтуліну ў днішчы, а бялізну паласкалі ў свежай халоднай вадзе ў ночвах альбо ў балеі.

Даўней, яшчэ і на пачатку XX ст., у асобных мясцінах выкарыстоўвалі архаічны від жлукты – кадаўб, утвораны са ствала дрэва, часамі без днішча(ставілі яго ў цэбар ці кадку). У некаторых рэгіёнах Беларусі жлукта ўжывалася і пасля другой паловы XX ст., да шырокага ўкаранення пральных машын.