ЗНАХАРСТВА – вядомыя са старажытнасці спосабы лекавання, якія суправаджаліся рознымі рытуаламі. Спачатку не аддзяляліся ад народнай медыцыны, пазней жа адасобілася як лячэбная магія.

Для лекавання розных хваробаў знахар скарыстоўваў замовы, магічныя дзеянні, зёлкі. Да яго звярталіся з такімі хваробамі, як «пярэпалахі», ці «спуджанне», «порча», «суроцы» (хваробы ад ліхога вока), «падвей» (ад скразняку), «крыкса-плакса», «прыстрэк» ды інш. Звычайна знахары спецыялізаваліся на якой-небудзь адной хваробе. Некаторыя валодалі пэўнымі ведамі ў галіне народнай медыцыны, ведалі мясцовую флору, збіралі зёлкі і рабілі з іх адвары і настоі, разнастайныя мазі.

Распаўсюджванне знахарства было выклікана адсутнасцю медыцынскай дапамогі, а таксама – невуцтвам і забабонамі. Лічылася, што ў сувязі з ростам культуры і дабрабыту людзей, пашырэннем санітарнай асветы знахарства хутка знікне.

Пасля распаду СССР назіраецца ўсплёск цікавасці як да традыцыйнага беларускага знахарства, так і да экзатычных для нас рытуалаў; абвесткі можна знайсці нават у газетах, на радыё і па телебачанні. Апошнім часам пад ціскам грамадскасці прымаюцца пастановы аб забароне рэкламы знахараў, магаў, ведзьмакоў, у сувязі з чым яны рэпрэзентуюць сябе пад іншымі абліччамі (псіхалогія, сацыялогія, баўленне вольнага часу і пад.).