БАРАБАН у архітэктуры – цыліндрычны або шматгранны верх будынка на сценах, слупах, арках, завершаны купалам ці шатром. Бывае светлавы, з аконнымі праёмамі, і глухі. Асабліва шырока ўжываўся ў хрысціянскім культавым дойлідстве.

Пачатак яго звязаны з развіццём купальных канструкцый перакрыцця ў Старажытным Рыме, пасля пашырыўся па ўсім свеце. На ўсходнеславянскіх землях барабан у архітэктуры засведчыўся ў Х – ХІ стст., на сённяшніх беларускіх у XI пад уплывам мастацтва Візантыі (Сафійскі сабор у Полацку). Пазней, пасля станаўлення Полацкай і Гродзенскай школ дойлідства XII ст., ім завяршалі цэнтральную падкупальную прастору, асноўваліся на падпружных і ступеньчатых арках і ветразях (Спаса-Ефрасіннеўская царква ў Полацку, царква Барыса і Глеба ў Гродне), апрацоўваліся аркатурай, парэбрыкам і іншымі дэкарацыямі.

У архітэктуры барока (ХVІ – ХVІІІ стст.) барабаны нярэдка ссоўвалі да алтара ці галоўнага фасада (касцёлы езуітаў у Нясвіжы і Гродне, царква Мікалая ў Магілёве), завяршаліся купаламі і шмат'яруснымі вежачкамі і інш. У XVIII ст. асобныя барабаны з масіўнымі купаламі ўвасаблялі галоўны элемент архітэктурнай кампазіцыі (касцёл у Мядзелі, царква ў Чачэрску). У часы стылю класіцызму (ХVІІІ – ХІХ стст.) барабаны часта завяршаліся двухабалонкавымі купаламі (сабор Іосіфа ў Магілёве), разам з манументальнымі порцікамі падкрэслівалі сіметрычную аб'ёмна-прасторавую будову храма, вылучаючы яго галоўную частку (сабор Пятра і Паўла ў Гомелі). У архітэктуры 2-й паловы XIX – пачатку XX стст. (асабліва ў псеўдарускім і псеўдавізантыйскіх стылях) барабаны аздаблялі рознымі паўкалонкамі, какошнікамі, сухарыкамі і інш.

У беларускім драўляным дойлідстве барабаны найчасцей выкарыстоўваліся як дэкарацыя, як элементы завяршэння дахаў і ў многіх выпадках былі несветлавыя (цэрквы ў в.Астроўкі Нясвіжскага раёна, у Астрашыцкім Гарадку Мінскага раёна).