ВІЯЛАНЧЭЛЬ (з італ.) – струнны смыковы інструмент скрыпічнай сям'і басатэнаровага рэгістра, які па сваёй спецыфіцы валодае сакавітым, пявучым, багатым фарбамі гукам, вялікімі тэхнічнымі і творчымі магчымасцямі. Увёўся ва ўжытак у канцы XV – пачатку XVI стст.

Класічныя ўзоры яго створаны ў Італіі. На Беларусі пачаў шырока выкарыстоўвацца ў XVIII ст. у прыдворных капэлах Нясвіжа, Слоніма, Гродна пад назвай «басэтля» (у дакументах захаваліся імёны некаторых выдатных выканаўцаў, сярод іх віртуоз з Гродна Пжаноўскі).

Беларускія кампазітары на працягу многіх дзесяцігоддзяў стварылі для яго шмат твораў розных жанраў: канцэрты, санаты, мініяцюры, а таксама рознага віду ансамблі з удзелам віяланчэлі.