ДЫМАКУР, дымар – пчалярская прылада для падкурвання пчол дымам у вуллі. Лакальныя назвы дымілка, курадым, куранка, падкурачка. Дым адганяе пчол у глыбіню вулея і робіць іх менш куслівымі. Даўней пчол падкурвалі падпаленым кавалкам сухой напаўгнілой драўніны (гнілушка, гніляк, кураццё, курэнь) або кураўкай (курашка) – туга скручанай анучай, абгорнутай бяростай. Трымалі яе непасрэдна ў руцэ або зашчэмлівалі ў зубель. Больш зручнымі для падкурвання былі пазнейшыя гліняныя дымакуры ў выглядзе гаршкоў і збанкоў з дзвюма ці адной ручкай, невялікімі адтулінамі каля дна і высокім тонкім горлам або звужанай на канцы трубачкай. Такія дымакуры былі найбольш пашыраны ў пераходны перыяд ад бортніцтва да пасечнага пчалярства.

Дымакуры з механічным раздзіманнем агню вядомы з канца 19 ст. Сучасны дымакур вырабляюць з ліставога жалеза; складаецца з цыліндрычнага корпуса (вышыня 17 – 18 см, дыяметр 9 – 10 см) з канічным адкідным векам, мехам са скуры ці моцнай тканіны і зваротнай спружыны ў сярэдзіне. З дапамогай меха падтрымліваюць гарэнне паліва (якое адбываецца ў металічным стакане, што знаходзіцца ўнутры корпуса) і накіроўваюць струмень дыму ў патрэбнае месца. Лепшым кураццём лічыцца парахня лісцевых дрэў – таполі, вярбы, ліпы (не дае гарачага дыму і іскраў, якія могуць апячы пчол і падпаліць вулей).