ЕЗ – загарода на мелкаводных рэчках і пратоках, якой перагароджвалі шлях рыбе. Будаваліся ў выглядзе частакольных платоў, платоў – плятнёў або гацей з камення, галля і ламачча. У адтулінах загароды ставілі рыбалоўныя пасткі (бучы, нераты, венцеры). Выкарыстоўваліся пераважна вясной, калі рыба са спадам вады вярталася з залітых лугоў і заток.

У 19 – пачатку 20 ст. на Палессі пры дапамозе еза лавілі аслабленую за зіму рыбу, якая сплывала на рэках. У праёмы такіх езаў устаўлялі паплавы. У Слуцкім і Мазырскім паветах езы рабілі ў выглядзе запруды, што служыла таксама людзям для пераходу праз рэчкі. У Цэнтральнай і Усходняй Беларусі над езамі рабілі памосты з дошак (седжы), на якіх размяшчаліся рыбакі са снасцямі (волакам, сакам). Калі рыба заплывала ў сеткавы мяшок, яго падымалі на памост. Ез быў пашыраны на Беларусі са старажытных часоў. Запруду без адтулін і пастак называлі закотам.