ЛЯСУН, лесавік — вобраз у старадаўніх павер'ях беларусаў; гаспадар лесу і звяроў, які жыве ў лясных нетрах. Называўся таксама пушчавік. Яго ўяўлялі ў выглядзе вялізнага (у рост дрэва) старога чалавека з белым, як бяроста, тварам, з вялікімі вачыма, у звярынай шкуры.

Лясун мог, нібыта, паказваць грыбныя і ягадныя мясціны, наганяць у бок паляўнічага звяроў і птушак, выбіраць бортнікам месца для ўстаноўкі калод, а таксама прымусіць чалавека доўга блукаць па адным месцы. Каб вярнуць таго, хто заблудзіўся, лясуна задобрывалі: на скрыжаванні лясных сцежак клалі хлеб з соллю, сала. Вобраз лясуна страціў рэлігійнае значэнне ў канцы ХІХ — пачатку ХХ ст. і сустракаецца ў фальклоры (пераважна ў былічках).