ЛУБОК — народная карцінка, выява з подпісам, адметная прастатой і даходлівасцю вобразаў; від графікі. Першапачаткова — від народнай творчасці. Да лубка адносяць і творы прафесійнай графікі, якія пераймаюць лубачна-фальклорныя прыёмы.

У беларускім мастацтве лубок вядомы з XVI ст. Прыёмы яго выкарыстаны ў віленскіх выданнях Ф.Скарыны (асобныя дрэварыты ў «Малой падарожнай кніжцы», 1522), у ілюстрацыях беларускіх друкарняў Вільні, Еўя, Заблудава, Куцейны, Магілёва. Лубачныя карцінкі былі пашыраны на Беларусі ў XVIII — ХІХ ст. Сярод іх асаблівай папулярнасцю ў народзе карысталася карцінка «Аніка-ваяка і смерць» — варыяцыя сярэдневяковага казання «Спрэчка Жыцця са Смерцю».

Лубачныя карцінкі ўплывалі і на іншыя віды народнай творчасці, у прыватнасці на народны тэатр. Так, амаль цалкам у паказах народнай драмы «Цар Максімілян» (у рэчыцкіх запісах 1898 г. і 1923 г.) выкарыстоўвалася лубачная карцінка «Аніка-ваяка і смерць». Сцэна ўключала выхваленне-самарэкамендацыю Анікі, яго так званы торг са смерцю (просіць у смерці адтэрміноўкі на 3 гады, 3 месяцы, 3 дні, 3 гадзіны — са светам развітацца). У розных варыянтах гэта сцэна бытавала і ў іншых запісах «Цара Максіміляна» (напрыклад, скарочаная, без торгу, зафіксавана ў запісе Е Р.Раманава). Ёсць яна і ў народнай драме «Трон» у запісе 1899 г. М.К.Васільева ў скарочаным выглядзе (у сюжэце «Цар Ірад»), але замест Анікі ў ёй дзейнічаў цар Ірад (ён вёў так званы торг са смерцю). У скарочаным выглядзе (без торгу) і з удзелам цара Ірада ўжывалася сцэна і ў батлейцы. Разыгрывалася ў батлейцы і лубачная карцінка «Слаўнае пабоішча Аляксандра Македонскага з індыйскім царом Порам» (зафіксавана Раманавым на Віцебшчыне, 1898).