ЛУЖЫЦКАЯ КУЛЬТУРА — археалагічная культура плямён бронзавага і ранняга жалезнага вякоў (XV — IV ст. да нашай эры), якія жылі на тэрыторыі ад Балтыкі да Дуная і ад р.Шпрэе да Валыні і Заходняга Палесся (р.Ясельды і Стыра). Насельніцтва займалася земляробствам і жывёлагадоўляй, выплаўкай бронзавых рэчаў, потым жалеза, дапаможны характар мелі рыбалоўства і паляванне. Іх невялікія неўмацаваныя паселішчы складаліся з некалькіх наземных жытлаў слупавой канструкцыі; пазней жылі на гарадзішчах, умацаваных драўляным частаколам, у 1- і 2-камерных паўзямлянках (памеры 4х5,8х10 м) з глінабітнымі печамі ці агнішчамі ўсярэдзіне.

Жытлы мелі сцены з плятня, абмазанага глінай, і двухсхільную страху. Пахавальны абрад — трупаспаленне на бескурганных могілках, пахаванні ў урнах і ямах, трапляюцца курганы і пахавальны абрад трупапалажэння. Насельніцтва вырабляла нізкія амфарападобныя расшыраныя ў ніжняй частцы пасудзіны, кубкі з вялікай ручкай, вазы, упрыгожаныя заштрыхаванымі трохвугольнікамі, арнаментальнымі паясамі на плечуках пасудзін, некаторыя з шурпатай паверхняй. Сярод упрыгожанняў — разнастайныя бронзавыя шпількі і фібулы, бранзалеты, шыйныя грыўмі і інш. Плямёны лужыцкай культуры некаторыя даследчыкі лічаць продкамі славян.