АБРАД (духоўнае жыццё). З сівой даўніны сімвалічныя адносіны людзей да прыроды і паміж сабою ў адпаведную пару года і жыццёвай сітуацыі. Адтуль – калядаванне, масленіца, шчадраванне, валачобніцтва, купалле, дзяды, радаўніца, май і інш.

Адметная рыса старажытных беларускіх народных абрадаў – цесная повязь побытава-працоўнага, язычніцкага і хрысціянскага. Апошняе ўзмацнялася царквой, каб надаць усяму рэлігійны змест (радзіны, вяселле, пахаванне), хоць на вясёлых абрадах па-ранейшаму выяўляліся нацыянальная каларытнасць у песнях, танцах, карагодах, замовах, тэатралізаваных сцэнах (батлейка, народная драма, скамарохі, вечарынкі). Але паступова многія абрады пачалі забывацца, некаторыя з іх засталіся толькі ў вёсках як гульні і забавы.

У савецкі час узніклі новыя закліканыя на змаганне "з рэлігійнымі і іншымі перажыткамі", на "ўслаўленне новага ладу жыцця".

У апошні час некаторыя традыцыйныя абрады аднаўляюцца, але ўжо ў асучасненай форме (на святах і ў святочныя дні).