НІКІФАРАЎСКІ ЛЕТАПІС — помнік беларуска-літоўскага летапісання апошняй чвэрці XV ст., спіс 2-й рэдакцыі Беларуска-літоўскага летапісу 1446 г. Перадае яго тэкст хоць і няпоўна (без пачатку і канца, з пропускамі ў сярэдзіне), але больш дакладна, чым іншыя спісы. Заканчваецца апісаннем падзеяў у Вялікім Княстве Літоўскім пасля смерці Вітаўта. «Пахвала Вітаўту» і «Летапісец вялікіх князёў літоўскіх» з «Аповесцю пра Падолле» ў гэтым спісе не зберагліся. Грунтуецца на скарочаным агульнарускім летапісе, у якім сцісла выкладаецца гісторыя Кіеўскай і Маскоўскай Русі, Вялікага Княства Літоўскага (канец XIV — 1-я трэць XV ст.).

У Нікіфараўскім летапісе змешчаныя кароткія пагадовыя запісы, апавяданні пра значныя гістарычныя падзеі (паход Батыя на Русь, Неўская бітва 1240 г. і інш.).

Упершыню апублікаваны ў 1898 г. Сяргеем Белакуравым. У 1903 г. апісаў Вячаслаў Сразнеўскі; больш падрабязна апісаны ў 1963 г. аўтарамі «Описания Рукописного от-дела Библиотеки Академии наук». Перавыдадзены Міколам Улашчыкам у Поўным зборы рускіх летапісаў (т. 35, 1980). Зберагаецца ў бібліятэцы Расійскай акадэміі навук у Санкт-Пецярбургу.