ПАРНЫ ЛІK – у старабеларускай мове адна з трох катэгарыяльных формаў ліку, што проціпастаўлялася адзіночнаму і множнаму ліку. Успадкаваны старажытнарускай мовай ад праславянскай мовы.

Ужываўся пры абазначэнні парных прадметаў («двѣ руцѣ», «двѣ нозѣ»), a таксама двух аднолькавых у якіх-небудзь адносінах прадметаў ці істотаў («двѣ посла», «двѣ, сестре», «двѣ жонце», «двѣ соснѣ»). Адрозніваліся 3 формы: назоўна-вінавальнага, родна-меснага і давальна-творнага склонаў. Разбурэнне парнага ліку з XIII ст. ва ўсходнеславянскіх мовах звязанае з развіццём абстрактнага лічэння.

Рэшткі парнага ліку захаваліся ў некаторых беларускіх гаворках («дзве вядрэ», «дзве назе», «дзве сцяне»), a таксама ў літаратурнай мове («вачыма», «грашыма», «плячыма», «дзвярыма»), Формы парнага ліку сустракаюцца ў літаратурных творах: [«Мальвіна грукнула дзвярыма, а Богут лыпае вачыма» (Якуб Колас), «Яны баязліва акругленымі вачыма глядзелі на чужых людзей» (К.Крапіва)].