ПАСКВІЛЬ (ням. Pasquill ад італьян. pasquillo) — зняважлівы, паклёпніцкі твор, які мае на мэце зганьбаваць, скампраметаваць асобнага чалавека, групу людзей, сацыяльную з'яву або пэўны, часцей прагрэсіўны, кірунак.

Назва «пасквіль» паходзіць ці то ад наймення статуі ў Рыме, на якой вывешваліся надзённыя сатырычныя вершы, ці то ад імя рымскага шаўца Пасквіна (Pasquino), які жыў у XV стагоддзі і пісаў з'едлівыя эпіграмы на высокапастаўленых асобаў.

Пасквілі выкарыстоўваюцца ў палітычнай барацьбе як сродак развянчання праціўніка. У беларускай літаратуры да твораў такога тыпу можна аднесці некаторыя апавяданні і нарысы А.Пшчолкі. У іх аўтар зласліва насміхаўся з селяніна, паказваў яго як гультая і п'яніцу («Мікітавы хаўтуры», Віцебск, 1910 год; «Нарысы і апавяданні з жыцця беларускай вёскі», Вільня, 1906 год). Пасквільнымі былі выступленні літаратурнага крытыка Л.Бэндэ супраць Янкі Купалы і Якуба Коласа ў 1930-я гады. У паэтычнай форме пасквілі звычайна бытуюць ананімна.