Рабілі подкур са шчыльна падагнаных грубых дошак (тарчыц), якія ў тры рады насцілалі на дубовыя бэлькі, урэзаныя ў ствол дрэва і ў тоўстыя сукі. Знізу мацавалі вострыя драўляныя, пазней жалезныя (даўжынёй да аднаго метра) штыры (оспы), каб мядзведзь не мог праламаць галавой насціл. Шырыню подкура рабілі ў 1—1,2 метра, што не дазваляла зверу дацягнуцца лапай да краю памоста. 3 распаўсюджаннем калодных вулляў на адзін подкур пачалі ставіць па некалькі
калодаў. Часта пад подкурам падвешвалі самабітку (зробленая з дубіны з калкамі і падвешаная на дрэва, яна надзейна бараніла лясныя борці ад мядзведзяў).
