ПРЫВІЛЕІ (лац. privilegium ад privus асаблівы + lex закон) — заканадаўчыя акты, якімі ў Вялікім Княстве Літоўскім, Рэчы Паспалітай і іншых феадальных дзяржавах вялікія князі ці каралі надавалі або пацвярджалі асаблівыя правы паноўнага класа, саслоўя, пэўных сацыяльных ці этнічна-рэлігійных груп, асобаў. Да выдання Статутаў Вялікага Княства Літоўскага 1529, 1566, 1588 гадоў прывілеі — асноўная крыніца пісанага права на землях Беларусі, адна з крыніцаў вывучэння феадальнага грамадства, помнік старабеларускай канцылярска-юрыдычнай мовы.

Класіфікуюцца на льготныя, дарчыя, ахоўныя. Былі прывілеі земскія, абласныя, гарадскія, валасныя. Першыя земскія прывілеі на беларускіх землях выдадзеныя ў 1387 годзе. Вядомыя Гарадзельскі прывілей 1413 года, Гродзенскі 1432 года, Прывілей 1434 года, Прывілей 1447 года, Аляксандраў 1492 года. Самыя старажытныя абласныя прывілеі — Полацкія і Віцебскія (выдаваліся ў XIV — першай палове XVII стагоддзя, вызначалі дзяржаўна-прававое становішча Полацкай і Віцебскай зямлі ў Вялікім Княстве Літоўскім). 3 ростам гарадоў і павелічэннем іх ролі ў эканамічным развіцці выдаваліся прывілеі асобным гарадам — магдэбургскае права.