ВЕНА (ад лац. venum продаж) – у старажытных славянскіх і некаторых іншых народаў Еўропы выкуп жаніха за выкраданне нявесты ці загадзя абумоўленая плата яе бацькам або сваякам. Памеры яго былі даволі значнымі. На Русі, акрамя таго, вену плацілі бацькі нявесты грамадзе і феадалу.

Упершыню ўпамінаецца ў «Аповесці мінулых гадоў» (пач. 12 ст.). З эвалюцыяй сямейных адносін пераўтварылася ў сімвалічны абрад, а сам тэрмін «вена» атрымаў значэнне пасагу, які бацькі давалі за нявестай. Узнікшая як звычай, вена з цягам часу была заканадаўча замацавана ў феадальным праве. Статут Вялікага княства Літоўскага 1588 г. разглядаў вену як умову для заключэння шлюбу і спосаб забеспячэння маёмасных інтарэсаў жонкі на выпадак яе ўдаўства. На Беларусі нормы гэтага права дзейнічалі да 1840 г.