ВЕРШАЛІНА, сукаватка – старажытная цяглавая прылада для апрацоўкі глебы; найбольш архаічны тып бараны. Лакальная назва астрога. Рабілі з верхавіны елкі, сукі якой абсякалі на адлегласці 40 — 60 см ад ствала і завострывалі іх. За больш тонкі канец мацавалі пастронкі. Вершаліну цягнуў звычайна адзін конь ці вол.

Ужываліся на падсечным (агнявым) земляробстве. На лясных лядах, дзе аставалася шмат пнёў і каранёў, вершаліна была асноўнай земляробчай прыладай, што сумяшчала ў сабе функцыі бараны і сахі. У сельскагаспадарчай практыцы беларусаў эпізадычна сустракаліся ў сярэдняй паласе Беларусі і на Усходнім Палессі да пачатку 20 ст.