АСЕЦЬ, восець — старадаўняя гаспадарчая пабудова для прасушкі збажыны, канапель, ільну. Лакальная назва асетка. Канструкцыйна больш складаная, чым ёўня. Найчасцей асець ставілі ўнутры гумна ля тарцовай сцяны, процілеглай варотам, зрэдку — за гумном. Звычайна гэта квадратнае ў плане 2-яруснае збудаванне з імшанымі сценамі. Упоравень з падлогай рабілася квадратная адтуліна, праз якую выграбалася зерне. Замест дзвярэй на ўзроўні 7—8-га вянкоў рабілася вялікая адтуліна, праз якую падавалі снапы і залазілі ў асець. На цапнікі, што размяшчаліся на 2-м ярусе, ставілі снапы для сушкі. У глінабітнай падлозе асеці выкопвалася яма глыбінёй да 2 метраў, у якой знаходзілася печ, абкладзеная каменнем. Печ мела некалькі люхтаў і чарэннем выходзіла ў 1-ы ярус. Нагрэтае паветра трапляла ў верхняе аддзяленне, дзе знаходзілася збажына. У час сушкі абедзьве адтуліны шчыльна зачыняліся.



Асець была больш надзейная ў супрацьпажарных адносінах, таму што чалеснікі (уваходная выемка ў печы) былі ізаляваны ад унутранай часткі пабудовы. Нягледзячы на відавочную перавагу, асець не атрымала паўсюднага пашырэння на Беларусі. Найбольш яна была пашырана ў Магілёўскай, Віцебскай, на поўначы Гомельскай і часткова Мінскай абласцях.