ЕВАНГЕЛЛІ (грэч. добрая вестка, дабравесць) – раннехрысціянскія паданні, у якіх апісваецца зямное жыццё і вучэнне Хрыста, які сам не пакінуў пісьмовых дакументаў.

Узніклі на мяжы І-ІІ стст. н.э. Хрысціянства прызнае кананічнымі 4 Евангеллі – ад Матфея, Марка, Лукі і Іаана, якія ўключаны ў Новы Запавет (Біблія); астатнія Евангеллі разглядаюцца як апакрыфічныя. Галоўнае ў жыццеапісанні Хрыста – яго місійнасць, цудатворнае нараджэнне, прапаведная дзейнасць, пакутлівая смерць і ўваскрэсенне.

На Беларусі Евангеллі бытуюць з часоў прыняцця хрысціянства. Старэйшыя з рукапіснай спадчыны – Тураўскае Евангелле (XI ст.), Аршанскае Евангелле (XIII ст.), Полацкае Евангелле (ХІІІ-ХІV стст.), Друцкае Евангелле, Лаўрышаўскае Евангелле (XV-XVI стст.) і інш.

Евангеллі вызначаюцца майстэрствам устаўнага пісьма (самага старажытнага тыпу кірылічнага пісьма) і мастацкага аздаблення (арнаментальныя пачатковыя літары, застаўкі, мініяцюры). У некаторых Евангеллях (Слуцкае) праявіліся асобныя моманты старабеларускай мовы. У перакладзе на яе «Евангелле» ў 1570 гады надрукаваў у сваёй друкарні В. Цяпінскі.