НЕРВЮРА (франц. nervure ад лац. nervus жыла, сухажылле), гурт у архітэктуры — арка з ачасаных клінападобных камянёў або цаглінаў, што ўмацоўвае рэбры крыжовага, сеткавага, зорчатага і іншых формаў скляпення.

Нервюры былі пашыраныя ў архітэктуры готыкі, дзе складалі аснову каркаснай канструкцыі перакрыцця, перадаючы нагрузку ад скляпенняў на слупы, патоўшчаныя часткі сценаў, контрфорсы, аркбутаны, лапаткі і інш. У выніку аблегчылася канструкцыя перакрыцця, пашырыліся пралёты, інтэр'ер стаў больш прасторным.

У беларускай архітэктуры XVI — XVII стст. складаны малюнак зорчатых скляпенняў узбагачаў мастацкае вырашэнне інтэр'ера (найбольш цікавыя нервюры ў Мураванкаўскай царкве-крэпасці). Часам выкарыстоўвалі несапраўдныя нервюры, аздобленыя разеткамі і іншымі арнаментальнымі матывамі (Чарнаўчыцкі Траецкі касцёл).

У пабудовах стыляў рэнесансу, барока, класіцызму страцілі сваю мастацкую ролю, аднак захоўваліся як канструкцыйны элемент (у крыжовых і паўцыркульных на распалубках скляпеннях). Дэкаратыўнае значэнне набылі ў архітэктуры несапраўднай готыкі, часам імітаваліся тынкоўкай і стукам (капліца-пахавальня ў в. Закозель Драгічынскага раёна).