ПАДБЯРЭСКІ (Друцкі-Падбярэскі) Рамуальд Андрэевіч [1812 ці 1813, Вільня — 10(22).10.1856] — беларускі і польскі выдавец, публіцыст, фалькларыст. Скончыў Віленскую гімназію (1830). Вучыўся ў Маскоўскім універсітэце (1836 — 1840). 3 1840 г. адзін з актыўных удзельнікаў беларускага гуртка ў Пецярбургу. Падтрымліваў сувязі з Т. Шаўчэнкам, рускімі славянафіламі.

3 1847 г. у Вільні. Сваёй грамадзянскай дзейнасцю дапамагаў гуртаваць культурныя сілы Беларусі. Выдаваў літаратурна-навуковыя альманахі «Rocznic Literecki» («Літаратурны штогоднік», тт. 1-4, Пб.;Вільня, 1843 — 1849) і «Навукова-літаратурны дзённік» [«Раmietnік Naukowо-Literaсkі», тт. 1-2 (чч. 1 — 6), Вільня, 1849 — 1850], у якіх публікаваў беларускіх аўтараў і матэрыялы, звязаныя з Беларуссю. У друку выступаў з допісамі пра культурныя падзеі, водгукамі на творы мастацтва, літаратурна-крытычнымі артыкуламі, напісанымі пад уплывам ідэяў В. Бялінскага і «натуральнай школы». У артыкуле «Беларусь і Ян Баршчэўскі» (прадмова да т. 1 кнігі Яна Баршчэўскага «Шляхціц Завальня...», 1844) з дэмакратычных пазіцыяў характарызаваў беларускую літаратуру першай паловы XIX ст. і ўпершыню вызначыў рысы яе народнасці. Аўтар фальклорна-этнаграфічнага нарыса «Беларускае вяселле» («Пллюстрацня», 1848, т. 6, № 1), «Лістоў з Беларусі» [«Туgodnik Реterburskі» («Пецярбургскі штотыднёвік»), 1844, № 79, 81, 82], а таксама «Аntoni Аbramowicz, muzyk» («Rocznik Literacki», 1846, № 3). Выдаў зборнік Т. Лады-Заблоцкага «Паэзія» (1845), апублікаваў «Дыярыуш» С. Бельскага («Аthenaeum», 1842, т. 4). Вывучаў помнікі старажытнасці і гісторыі Беларусі.

У 1850 г. за антыўрадавую літаратурную дзейнасць арыштаваны і высланы ў Архангельскую губерню, дзе і памёр.