ПАРСУНА (скажэнне слова «персона» ад лац. persona персона, асоба, твар) – умоўная назва твораў беларускага, рускага і ўкраінскага партрэтнага жывапісу канца XVI – XVII стст.

Парсуна – пераходны этап ад іканапісу да свецкага партрэта. Раннія парсуны паводле тэхнікі выканання і вобразнага ладу не адрозніваліся ад абразоў. У XVII стагоддзі развіццё парсуны звязанае з дзейнасцю жывапіснай майстэрні Збройнай палаты Маскоўскага Крамля. У другой палове XVII стагоддзя развіццё парсуны ішло ў двух кірунках: узмацнення абразовага пачатку і паступовага засваення прыёмаў заходне-еўрапейскага жывапісу, імкнення да перадачы індывідуальных асаблівасцяў мадэлі, аб'ёмнасці формаў пры захаванні традыцыйнай плоскаснасці ў трактоўцы адзення. Парсуны таго часу пісалі алеем на палатне, часам з натуры.

У жывапісе Беларусі XVI – XVII стагоддзяў арыентацыя на традыцыі ранніх партрэтных адлюстраванняў, што сустракаюцца ў фрэскавым і іканапісным жывапісе Старажытнай Русі і рускай парсуны, адметная ў партрэтах Міхаіла Барысавіча (канец XVI – пачатак XVII стагоддзяў), Канстанціна Астрожскага (першая палова XVII стагоддзя. Рысы парсуны маюць партрэт сармацкі, партрэт данатарскі.