ЖЫЦЕНЬ – вобраз у старадаўніх павер’ях беларусаў і іншых народаў, "гаспадар" поля; яго жаночая паралель – жытняя баба.

На Беларусі жыценя ўяўлялі ў выглядзе маленькага дзядка ("жытні дзед") з доўгай барадой. Лічылася, што ён нібыта забяспечваў ураджай жыта – "даваў жыта", збіраў каласы на жытняй ніве нядбайнай гаспадыні і пераносіў іх на поле руплівай жняі. Яго паважалі таксама як духа багацця і дабрабыту. Пазней народныя вераванні пра жыценя зліліся з уяўленнем пра бога як вытворцу ўраджаю. Рэлігійнае ўяўленне аб ім знікла ў канцы 19 – пачатку 20 ст. З вобразам жыценя звязаны земляробчы абрад "завіванне барады".