АПАВЯДАННЕ як вусная форма ўзнікла ў старажытнасці з расказаў саміх аўтараў (апавядальнікаў, баёнаў, казачнікаў) пра пэўныя жыццёвыя эпізоды, падзеі, дзе прысутнічала адна сюжэтная лінія, некалькі дзейных асоб.

У пісьмовай форме магло ўзнікнуць і з анекдота, падання, казкі. Жанр апавядання развівалі Дж.Бакача, М.Сервантэс, Э.Гофман, П.Мерымэ, А.Пушкін і г.д. Лічыцца, што ў беларускай літаратуры апавяданне пачало сцвярджацца ў XIX ст. («Кручаная баба» А.Плуга, «Тралялёначка» Францішка Багушэвіча), пазней, на пачатку XX ст. традыцыі яго развівалі Ядвігін Ш., Цётка, Якуб Колас, Зм.Бядуля, Максім Багдановіч, М.Гарэцкі і інш.

3 таго часу яно развілося як бытавое, псіхалагічнае, лірычнае, імпрэсійна-настраёвае, сатырычнае, і многія іхнія аўтары сталі выдатнымі майстрамі-апавядальнікамі (Л.Калюга, Я.Брыль, М.Лупсякоў, I.Навуменка, В.Адамчык, А.Кудравец, М.Стральцоў, А.Жук, А.Федарэнка і інш.).

Да апавядання блізкія жанры навэлы і аповесці, прытчы. Яно можа весціся ад розных асоб, у тым ліку і ад аўтарскага «я». Апроч празаічнага, ёсць апавяданне і вершаванае, якое развілося з гутарак (гавэнд), быліц («Травіца брат-сятрыца» В.Дуніна-Марцінкевіча, «Вераніка» М.Багдановіча, «Святы Ян» Я.Коласа, «Сват» Я.Купалы і інш.).